İşçi Sağlığı ve İş Güvenliği (İSİG) Meclisi’nin, Türkiye’nin kanayan yarası olan iş cinayetlerine ilişkin Temmuz 2025 raporu, vahim tabloyu bir kez daha gözler önüne serdi. Rapora göre, geçtiğimiz temmuz ayında en az 204 işçi, iş kazası ve önlenebilir ihmaller sonucu hayatını kaybetti. Bu son veriyle birlikte, 2025’in ilk yedi ayında yaşamını yitiren emekçilerin sayısı bin 165’e ulaştı.
Raporda, hayatını kaybeden işçilerin sektörel dağılımına bakıldığında, 59 ölümle sanayi sektörü en başta gelirken, onu 54 can kaybıyla tarım, 48 ile inşaat ve 43 ile hizmetler sektörü takip etti. Ölümlerin nedenleri ise değişmeyen bir ihmaller zincirini ortaya koydu: İnşaatlarda yine en büyük katil “yüksekten düşme” olurken, şoför ve kuryelerin “trafik kazaları”, sanayi ve tarımdaki işçilerin ise “ezilme ve göçük” altında can verdiği görüldü.
Yangınlar, Tarım İşçilerinin Kaderi Oldu
Temmuz ayında yaşanan ve tüm ülkenin ciğerini yakan orman yangınları, aynı zamanda bir emekçi katliamına da dönüştü. Rapora göre, hayatını kaybeden 54 tarım işçisinden 12’si ve farklı işkollarından 5 işçi, yurt genelindeki orman yangınlarına yetersiz ekipman ve güvenlik önlemleriyle müdahale ederken yaşamını yitirdi.
En Savunmasızlar Yine En Önde: Çocuklar, Göçmenler ve Sendikasızlar
Raporun en acı verici kısmı ise, bu cinayetlerin en çok en savunmasız olanları vurduğunu göstermesi oldu. Hayatını kaybedenler arasında, okulda olması gereken yaşta çalışan 9 çocuk işçi, 9 kadın emekçi ve çoğu Suriyeli ve Afganistanlı olan 7 göçmen işçi bulunuyordu. Ve belki de en çarpıcı veri, ölen işçilerin yüzde 96’sının sendikasız, yani tamamen örgütsüz ve patronun insafına terk edilmiş olmasıydı. Sendikalı olanların oranı ise sadece yüzde 4’te kaldı.
İSİG Meclisi’nin her ay yayınladığı bu raporlar, artık birer istatistik bülteni olmaktan çıkıp, Türkiye’de emeğin ve insan hayatının ne kadar değersizleştirildiğini gösteren birer iddianameye dönüştü. ‘Kaza’ denilerek geçiştirilen bu ölümlerin neredeyse tamamı, daha fazla kâr hırsı, denetimsizlik ve cezasızlık kültürüyle önlenebilir cinayetlerdir.
Ölenlerin yüzde 96’sının sendikasız olması bir tesadüf değil, sistemin ta kendisidir. Sendikanın olmadığı yerde işçi, pazarlık gücü olmayan, en temel hakkı olan ‘yaşam hakkını’ bile savunamayan bir köledir. Devletin görevi ise bu dengeyi işçiden yana kurmak, denetim mekanizmalarını çalıştırmak ve ihmali olan işverenden en ağır şekilde hesap sormaktır. Ancak her ay artarak gelen bu rakamlar, bu görevin yerine getirilmediğini acı bir şekilde kanıtlıyor. Tarım, inşaat, sanayi… Sektörler değişiyor, şehirler değişiyor, isimler değişiyor ama kader değişmiyor. Bu utanç tablosu, Türkiye’nin ekonomik büyüme masallarının arkasında bıraktığı enkazın en acı ve en gerçek yüzüdür.